Kérdése van? +385(0)900011
Produkt Deltam Natura Spray stanowi mieszaninę olejów roślinnych w tym oleju sojowego, który dzięki swoim właściwościom pozytywnie wpływa na kondycję roślin. Jest to preparat gotowy do użytku, nie wymaga rozcieńczania, kontaktowy, działa fizycznie pokrywając ciało owada cienką warstwą powodującą uduszenie. Insekty należy dokładnie pokryć cieczą.
Deltam Natura Spray działa przeciwko szkodliwym organizmom takim jak: mszyce, wciornastki, przędziorki, miseczniki, tarczniki, wełnowce, mączliki, skoczki, roztocza w tym szpecielowate, motyle i jaja chrząszczy (np. stonki ziemniaczanej), larwy ćmy bukszpanowej. Preparat stosuje się do roślin ozdobnych, warzyw i owoców uprawianych w domu, na balkonie czy w ogrodzie. Może też być stosowany do upraw ekologicznych.
SKŁAD PRODUKTU: mieszanina olejów roślinnych rozcieńczonych w wodzie.
OPAKOWANIE: 1 L (produkt gotowy do użycia w postaci wygodnego rozpylacza).
Spryskiwać roślinę preparatem z odległości 20 – 30 cm co 10 – 15 dni; dbając o równomierne zwilżenie roślinności. Zaleca się profilaktyczne przeprowadzenie zabiegu, aby roślina była bardziej odporna na ataki owadów. Oprysk wykonać w miejscach występowania szkodników, szczególnie w dolnej części liścia. Zalecane jest stosowanie rano lub wieczorem, nigdy w pełnym słońcu i/lub w temp > 25°C.
Okres karencji: brak okresu karencji, preparat nie wnika w roślinę: rośliny mogą być zjadane po oprysku i wcześniejszym umyciu.
Niektóre rośliny mogą być wrażliwe na preparat. Nie stosować na roślinach z delikatnymi liśćmi (np. cyklameny, fiołki afrykańskie, paproć itp.). Przed zastosowaniem na cennej roślinie wykonać próbny zabieg w celu ustalenia ewentualnych efektów szkodliwych dla rośliny.
Mszyce mają wielkość od 2 do 5 mm, zależnie do gatunku, oraz różną barwę – białą, żółtą, zieloną, czarną. Nietrudno odróżnić je od innych szkodników roślin, bo ich miękkie ciało zwieńczone jest takim spiczastym ogonkiem z dwoma rurkami po bokach – to syfony, za pomocą których komunikują się z innymi osobnikami.
Niezależnie od wielkości, każda roślina może zostać przez nie zaatakowana. Niektóre są specyficzne tylko dla jednego typu roślin. Przykładem może być czarna mszyca bobowa. Ma czarne ciało długości około 2mm. Największą aktywność osiąga na przełomie maja i czerwca.
Poza tą grupą istnieją oczywiście mszyce atakujące szeroką gamę roślin. Jedną z nich jest mszyca smugowa, atakująca byliny. Żeruje ona głównie na dolnej stronie liści i pędach kwiatostanowych. Różne gatunki mszyc mają odmienne cykle życia. Cechą wspólną jest spędzanie przez nie większości roku w formie bezskrzydłych samic. Oznacza to, że nawet jedna mszyca może szybko stworzyć dużą kolonię. Kiedy w jednym miejscu zacznie rozwijać się zbyt wiele owadów, przenoszą się one na sąsiednie rośliny. Większość gatunków zimuje jako jaja w podłożu rośliny żywicielskiej, niektóre z nich pozostają jednak aktywne.
Mszyce żywią się sokiem wysysanym z roślin, osłabiając i opóźniając przy tym ich wzrost. Oprócz tego szkodniki te mogą przenosić rozmaite choroby, np. mączniaka. Liście roślin, które zostały zaatakowane przez mszyce są zwinięte lub w inny sposób zniekształcone. Efektem ubocznym wysysania przez mszyce soków z rośliny jest powstanie lepkiej spadzi na liściu. Z czasem głównie w wilgotnych warunkach prowadzi to do zebrania się osadu na roślinie. Jest to nie tylko bardzo nieestetyczne, ale może spowodować zmniejszenie ilości odbieranego przez roślinę światła, a w konsekwencji jej śmierć.
Mszyce na różach pojawiają się ze względu na specyficzny cykl życiowy tych owadów. Niektóre z gatunków określamy jednodomnymi, które żyją wyłącznie na różach, inne - dwudomne, żerują kolejno na dwóch różnych roślinach, z których jedną są róże. Te kwiaty wybierają aż trzy różne gatunki mszyc. Owadom nie brakuje pokarmu, ponieważ żywią się liśćmi, młodymi pąkami kwiatów i pędami. Ze względu na to, rozmnażają się bardzo szybko. Dlatego mszyce na różach stanowią bardzo istotne zagrożenie dla całego ogrodu.
Wciornastek to mały owad z aparatem gębowym kłująco-ssącym, który może przysporzyć wiele problemów, zwłaszcza osobom uprawiającym rośliny doniczkowe i balkonowe. Żywi się sokami roślin oraz ich tkankami, przez co jego żerowanie może prowadzić do znacznego osłabienia rośliny, a nawet do jej śmierci. Dowiedz się, jak rozpoznać wciornastki i jak z nimi walczyć!
Wciornastki to cała grupa insektów, żerujących na roślinach domowych, balkonowych i ogrodowych. Konkretne gatunki wciorniastka atakują preferowane przez siebie rośliny, jednak w warunkach domowych najczęściej spotykany jest wciornastek cieplarek. który upodobał sobie żerowanie na popularnych roślinach, czyli palmach, fikusach czy bluszczach. Rośliny te w ostatnich latach znacznie zyskały na popularności, co niestety postawiło część niedoświadczonych osób w trudnej sytuacji.
Rozpoznanie wciornastków jest kłopotliwe, ze względu na ich niewielkie rozmiary. Do organoleptycznego stwierdzenia ich obecności niezbędna byłaby lupa z dużym powiększeniem. Z tego powodu ich obecność zazwyczaj stwierdzamy na podstawie uszkodzeń rośliny, gdy ich atak już trwa. Objawy zaatakowania rośliny przez wciornastki są jednak na tyle niespecyficzne, że trudno stwierdzić, czy szkodniki żerujące na roślinie to właśnie wciornastki, czy może jednak coś innego (np. miseczniki).
Objawami ze strony rośliny, które mogą nam sugerować obecność wciornastka, są przede wszystkim przebarwienia i plamki na liściach, którym nierzadko towarzyszą czarne kropki (zaschnięte odchody) . W przypadku roślin kwitnących może dojść także do deformacji kwiatów.
Wciornastki to szkodniki wielożerne. Bytują na różnych roślinach, uszkadzając je i prowadząc do ich zamierania. Wciornastek różówek atakujący wiele gatunków krzewów i pnączy, w tym bez czarny, krzewuszkę, magnolię, pięciornik, różę i winobluszcz żeruje w pochwach liściowych, powodując żółknięcie i zamieranie źdźbeł.
Na roślinach domowych zauważymy nietypową srebrzystość liści. Mogą pojawić się na nich małe jasne plamki. Wciornastki wywołują deformacje i przebarwienia na kwiatach. Przez szkodniki na liściach pojawiają się strupiaste powierzchnie. Jeśli wciornastki bytują w trawach, doprowadzają do odbarwienia i bielenia miejsc żerowania.
Wełnowce to jedne z najbardziej kłopotliwych do zwalczenia szkodników roślin hodowanych w naszych mieszkaniach. Zaniedbanie ich zwalczania często prowadzi do obumierania posiadanych okazów, dlatego likwidacja tych szkodników musi być podjęta tak szybko, jak to możliwe.
Wełnowce, inaczej czerwce mączyste, nazwa łacińska Pseudococcidae, to niewielkie owady zaliczane do pluskwiaków, żyjące w naturze zazwyczaj w ciepłych i wilgotnych miejscach. Wiele ich gatunków to popularne szkodniki roślin uprawnych i ozdobnych, atakujące uprawy polowe, szklarniowe i domowe. Wełnowce są nosicielami niektórych chorób roślin. Larwy oraz samice mają ciało pokryte wydzieliną woskowatą.
Dorosłe wełnowce osiągają do kilku milimetrów długości. Dorosłe samce i samice różnią się wyglądem. Samce podobne są do małych os i zaopatrzone w skrzydła. Z kolei segmentowane ciało samic jest bezskrzydłe, pokryte nitkami woskowatej wydzieliny, koloru biało-szarego, przez co z wyglądu kojarzą się z kłębkami waty.
Owady te żywią się sokiem zaatakowanych roślin, powodując zniekształcenia pędów, liści, pąków kwiatowych, zawiązków owoców, ich zamieranie oraz opadanie. Zazwyczaj można je znaleźć na spodniej stronie liści lub na łodygach, jednak zasiedlają wszystkie części roślin, włącznie z korzeniami.
Roślina zaatakowana przez wełnowce traci liście – czasem nawet zupełnie, przestaje rosnąć, a potem zamiera. W czasie żerowania można znaleźć miodową rosę na roślinach, a to pożywka dla grzybów. Niejednokrotnie zatem jednocześnie roślina jest pożerana przez wełnowce i grzyby.
U roślin zaatakowanych przez wełnowce pojawiają się takie objawy jak: zahamowanie wzrostu, żółknięcie i zasychanie liści, a w skrajnych przypadkach zamieranie pędów i całych roślin. Ponieważ większość gatunków wełnowców to organizmy polifagiczne, czyli mające wiele żywicieli, szkodniki te mogą zaatakować większość trzymanych w domach, także pod osłonami, roślin. Do żywicieli wełnowców zalicza się m.in. rośliny takie jak: wilczomlecze, storczyki, bromelie, draceny, kamelie, difenbachie, fikusy oraz wiele innych, szczególnie sukulenty.
Tarczniki to jedne z najmniejszych szkodników roślin. Należą do rzędu pluskwiaków równoskrzydłych, liczących ponad 2 tysiące gatunków i osiągają wielkość do kilku milimetrów, przez co często mylone są z misecznikami. Różnią się jednak od nich wyglądem – tarcznik ma spłaszczone ciało i ukrywa się pod charakterystyczną tarczką. Większość gatunków jest biała, ale zdarzają się też tarczniki brązowe, czarne, czerwonawe czy nawet przezroczyste. W Polsce spotkać możemy około 19 gatunków – występują głównie na roślinach doniczkowych, ale bywają też plagą drzew i krzewów w ogrodach. Żywią się sokiem roślinnym, są poważnym zagrożeniem dla roślin. Należy je bezwzględnie zwalczać.
Żerujący tarcznik zostawia charakterystyczną rosę, która sprawia, że roślina staje się lepka i błyszcząca. Kolejnym objawem jest zmiana barwy liści na żółty oraz ich opadanie. Im szybciej zauważymy owady w naszym ogrodzie, tym większe szanse na jego uratowanie. Zwracajmy uwagę na rośliny, szczególnie lubiane przez tarczniki np. grusze, śliwa, jabłonie, róże, winorośl czy bluszcz. Szkodniki te są groźnym przeciwnikiem i niełatwo się ich pozbyć.
Przędziorek jest gatunkiem roztocza z rodziny przędziorkowatych (Tetranychidae) i należy do najbardziej inwazyjnych i uciążliwych szkodników. Może atakować uprawy rolnicze, ogrodnicze, jak i rośliny ozdobne w zależności od gatunku, jaki reprezentuje.
Przędziorek zaczyna się rozwijać wczesną wiosną od końca kwietnia do maja, po tym jak samice, po zimowaniu, opuszczają swoje kryjówki znajdujące się w zagłębieniach kory, pod skrzyniami lub resztkach roślin. Jedna samica przędziorka może złożyć do 200 jaj. Tuż po złożeniu jaja są przezroczyste, po czym stają się bladożółte. Następnie po kilku dniach z jaj wylęgają się zielone larwy, które w ciągu dwóch tygodni przekształcają się w osobniki dorosłe. Koniec sezonu wegetacyjnego przędziorka przypada na wrzesień i wtedy zapłodnione samice zaczynają ponownie szukać kryjówek, ponieważ to one zimują do następnego roku, aby dać początek następnym pokoleniom przędziorków.
Samica dorosłego przędziorka jest większa od samca i dorasta od około 0,4 mm do maksymalnie 1 mm. Samce są mniejsze i osiągają wielkość od 0,3 mm do 0,4 mm. Przędziorek ma wydłużony, owalny kształt. Jego kolor jest uzależniony od pory roku – w sezonie wegetacyjnym ma kolor żółto-zielony, a w zimę jest czerwono-pomarańczowy. Jego cechą charakterystyczną jest to, że na grzbiecie ma dwie duże, ciemne plamy. Posiada również cztery pary odnóży oraz delikatne, pojedyncze włoski, które pokrywają jego całe ciało.
Wysoka temperatura i suche powietrze to idealne warunki do tego, aby przędziorek mógł zacząć się rozwijać. W związku z tym, najszybciej namnaża się podczas suchego i ciepłego lata, na uprawach pod osłonami. Przy takich sprzyjających dla niego warunkach może bardzo szybko się rozmnażać i w ciągu roku wydać 4-5 pokoleń.
Zwalczanie przędziorka należy do trudnych zadań, ponieważ wiele preparatów, np. oprysk na przędziorka, zabijają tylko osobniki dorosłe, a larwy i jaja przeżywają. Dodatkowo przędziorek potrafi uodpornić się na chemiczne zwalczanie za pomocą środków ochrony roślin.
Żerującego przędziorka chmielowca bardzo trudno dostrzec gołym okiem przez to, że jest niewielki i żeruje na spodniej stronie liścia. O tym, że zaatakował on roślinę może jeszcze świadczyć to, że tworzy on drobną, gęstą pajęczynkę na ogonku liściowym i wzdłuż nerwów, na spodniej stronie blaszki liściowej. Po tym, jak namnoży się on na liściach, to zaczynają one żółknąć, usychać i opadać. Może to doprowadzić do ich całkowitego obumierania.
dajemy zielone światło dla Państwa pięknego domu i ogrodu...
